Uit de klei getrokken
Gelaagd glas 100 x 100 cm, 17 mm dik
Stalen hoekprofiel 50 x 50 mm, 4 mm dik, gelast
Een vierkant blok aarde uit de grond geschept en een meter verder neergezet, “geconserveerd”, in glas en staal ingepakt. Het gat is gat gebleven, maar ook als gat op eenzelfde manier, met glas, geconserveerd (en afgedekt met een rooster om te voorkomen dat er mensen en dieren in kunnen vallen). Het verleden wordt zichtbaar, haast museaal tentoongesteld: veilig achter glas. Zichtbaar maken wat je normaal niet ziet, dat is de kern van mijn object.
Het object bestaat uit één kubieke meter uitgegraven aarde. Het geheel is verpakt in gelaagd glas van 17 mm dik. De glazen platen worden door een stalen frame bij elkaar gehouden. De open bovenkant van de staande kubus is precies zoals de bodem van de omgeving, met gras en scheuten. De uitgegraven grond is in dezelfde gelaagdheid teruggestort zoals ik die aantrof in de bodem. Het gat, een net zo belangrijk deel van het beeld, is het negatief van het object boven de grond. De kubus boven de grond staat ook in het gat, enerzijds om het instorten te voorkomen, anderzijds om de uitgegraven plek te conserveren. Het gat is afgedekt door een “veerooster”. Beloopbaar dus en open genoeg om de binnenkant te bekijken. Er loopt een buis door de grond vanuit het gat naar de oppervlakte, zodat kleine dieren die per ongeluk in het gat zijn gevallen de vrijheid kunnen terugvinden.
Als ik wil verwoorden wat mijn motivatie voor het maken vann dit beeld was, dan is nieuwsgierigheid naar het verleden het eerste dat ik moet noemen, nieuwsgierig naar de oude Flevolandse zeebodem. Ik wist, bijvoorbeeld, dat er veel schelpdieren (nonnetjes) in een laag onder de bovenste kleilaag moesten liggen. Ik was ook op zoek naar mogelijke resten van vroegere bewoners. Zo vond ik een drainagebuis, die al 50 jaar in de grond heeft moeten zitten, maar die kon ik niet gebruiken omdat die net buiten de kubieke meter in de grond zat, en ik wilde niet sjoemelen! De aarde boven de grond is precies zo uit het gat gekomen.
Rob van den Broek - 2008
